بسم الله الرحمن الرحیم

بین توصیه به یاد خدا و توصیه به یاد و ذکر امامان( علیهم السلام ) مخصوصاً امام زمان ( عج الله تعالی فرجه الشریف ) هیچ منافاتی نیست؛ یعنی اگر کمی در معارف اسلامی جستجو کنیم تأییدات بسیاری زیادی پیدا می‌کنیم که توسل به امامان ( علیهم السلام ) را تأیید و آن را در راستای ذکر و یاد خداوند متعال معرفی می‌کند. روشن‌ترین اشاره به توسل در قرآن آمده است که خداوند صریحاً به مؤمنان دستور می‌دهد برای تقریب به او وسیله‌ای بجویند: «ای اهل ایمان! تقوای الهی داشته باشید و دست‌آویز و وسیله‌ای برای تقرّب به سوی او بجویید؛ و در راه او بکوشید تا رستگار شوید».(سوره مائده ایه 35) برخی از روایات مراد از «وسیله» را اهل‌بیت (علیهم اسلام) معرفی نموده است. به عنوان نمونه از سلمان فارسی روایت شده است که از محمد (صلی‌الله علیه و آله) شنیدم که می‌گفت: خداوند عز و جل می‌گوید ای بندگانم آیا شما نیازهای بزرگی ندارید؟ بدانید که به این نیازهای بزرگ نمی‌رسید مگر این که محبوب‌ترین خلق از شما شفاعت کند. پس بدانید که گرامی‌‌ترین خلق در نزد من افضل‌ترین آن‌ها در نزد من محمد و برادرش علی هست و بعد از علی هم امامانی هستند که آن‌ها وسیله‌ها نزد خداوند می‌باشند. پس آگاه باشید هر کس حاجتی از من بخواهد و محمد و آل پاکش را واسطه قرار بدهد، من آن حاجت‌ها را به خاطر محبوب‌ترین خلقم در نزد من اجابت می‌کنم. اللهم عجل لولیک الفرج

بسم الله الرحمن الرحیم

احکام ماه حرام

انَّ عِدَّةَ الشُّهُورِ عِنْدَ اللَّهِ اثْنَا عَشَرَ شَهْرًا فِی کتَابِ اللَّهِ یوْمَ خَلَقَ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ مِنْهَا أَرْبَعَةٌ حُرُمٌ ذَلِک الدِّینُ الْقَیمُ فَلَا تَظْلِمُوا فِیهِنَّ أَنْفُسَکمْ وَقَاتِلُوا الْمُشْرِکینَ کافَّةً کمَا یقَاتِلُونَکمْ کافَّةً وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ مَعَ الْمُتَّقِینَ آیه 36 سوره توبه
یعنی: همانا شماره‌ ماه‌ها در علم خدا دوازده ماه است‌، که در کتاب تکوین، روزی که آسمان‌ها و زمین را آفرید، تثبیت گرداند. از آن، چهار ماه، حرام است و آن دین قیم است که به مصالح عباد قیام دارد. پس در این چهار ماه بر خود ستم مکنید و با مشرکان، جمیع آنان، قتال کنید، چنان‌که آنان با شما، جمیع شما، جنگ می‌کنند. و بدانید خدا همواره با پرهیزگاران است.
اسامی ماه‌های حرام
ماه‌های حرام همان‌گونه که در کتاب تحریرالوسیله امام خمینی ره آمده است عبارت است از: رجب، ذی القعده، ذی‌الحجه و محرم. (ج 1، کتاب الدیات، القول فی مقادیر الدیات، مسأله 23)
تشدید دیه قتل در ماه‌های حرام
از احکام مربوط به این ماه‌ها آن است که دیه قتل تشدید می‌شود و به اندازه دیه قتل در بقیه ماها، به اضافه ثلث (یک سوم) آن است. به بیان دیگر در این ماه‌ها به مقدار ثلث دیه بر دیه قتل در ماه‌های دیگر اضافه می‌شود. امام ره در تحریر می‌فرماید:
«لو ارتکب القتل فی أشهر الحرم: رجب و ذی القعدة و ذی الحجة و المحرم فعلیه الدیة و ثلث‌ من أی الأجناس کان تغلیظا، و کذا لو ارتکبه فی حرم مکة المعظمة، و لا یلحق بها حرم المدینة المنورة و لا سائر المشاهد المشرفة، و لا تغلیظ فی الأطراف و لا فی قتل الأقارب‌» (همان )
یعنی:
1- اگر کسی قتل را در ماههای حرام: رجب و ذی القعده و ذی الحجّه و محرم، مرتکب شود، پس بر او یک دیه و ثلث است‌ از هر جنسی که باشد، به جهت تغلیظ و تشدید.
و همچنین است اگر در حرم مکۀ معظمه مرتکب قتل شود. ولی حرم مدینه منوّره و همچنین بقیه مشاهد مشرفه، به مکّۀ معظمه ملحق نمی‌شود.
2- در اعضاء بدن و همچنین در قتل نزدیکان، تغلیظ وجود ندارد و دیه به جهت آن افزایش نمی‌یابد.
دفاع در ماه‌های حرام جایز است
علاوه بر تشدید دیه، در این چهار ماه جنگ نیز کنار گذاشته می‌شود. یکی از ثمرات این مقررات، ایجاد و افزایش امنیت عمومی به خصوص برای افرادی است که قصد حج یا عمره رجبیه دارند، می‌باشد.
و اگر کسانی علی رغم ممنوعیت جنگ، در این‌ماه‌ها به آن مبادرت ورزند، در این صورت بر آنانی که مورد هجوم واقع شده‌اند، جنگ دفاعی ممنوعیت ندارد. و بر همین مطلب تصریح دارد استفتاء ذیل:
س 77‌- در چه صورت حرمت ماههای حرام شکسته و مسلمین می‌توانند جنگ کنند؟
ج‌- در جنگ دفاعی هر موقع که دفاع واجب باشد باید بر آن اقدام شود اگر چه در ماه حرام باشد.
(استفتائات امام خمینی، ج 1، ص: 516)

تبعیت از تمام ائمه (علیهم‌السّلام) لازم است و ائمه (علیهم‌السّلام)، همگی از جهت راهنمایی دینی مثل یکدیگر هستند، و عدم تبعیت از یکی از آنها، خروج از تشیع، و تبعیت کامل از یکی از آنها به معنی تبعیت از تمام آنها است! طبق روایات، اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) همراه با قرآن هستند؛ یعنی آنها عقیده و بینش خود را از قرآن می‌گیرند و بعد از آن در میان مردم تبلیغ می‌کنند؛ بنابراین میان عقیده و فقه علوی با عقیده و فقه جعفری تفاوتی نیست، زیرا اصولا ویژگی منحصر به فرد خاندان رسالت این است که خودسرانه عمل نمی‌کنند و برنامه تبلیغ و تعلیم خود را از قرآن می‌گیرند و همه آنها در این خصلت، مشترک هستند. ائمه به منزله نور واحد می‌باشند و در راه رساندن تعالیم الهی، وظیفه واحدی را دنبال می‌کنند؛ در این میان به علت شرائط خاصی که در زمان امام صادق (علیه‌السّلام) حکمفرما بوده است تعالیم بیشتری به جهان اسلام انتقال یافته است و به تبع شیعه با عنوان جعفری شهرت بیشتری یافته است و این به‌معنای تفاوت راه و هدف و دو نوع تشیع نمی‌باشد و همه امامان واجب‌الاطاعه بوده و یک مسیر را دنبال می‌کنند.

بسم الله الرحمن الرحیم

شخصی میگوید من به اندازه ای مشروب میخورم که مست نشوم حکم حرمت شراب برای آن زمانی هست که فرد اختیارخود را ازدست بدهد ومست شود . پاسخ چیست ؟
1- ، خوردن شراب و مشروبات الکلی در فقه اسلام مطلقا حرام است و فرقی درکم و یا زیاد آن و حدوث یا عدم حدوث حالت مستی نمی باشد . 2- خداوند به صورت مطلق خوردن شراب را حرام کرده و می فرماید ؛ «ای کسانی که ایمان آورده اید شراب وبت ها وازلام پلیدند و از عمل شیطانند از آنها دوری کنید تا رستگار شوید» مائده90 و می فرماید ؛ «شیطان می خواهد در میان شما به وسیله ی شراب وقمار عداوت ایجاد کند وشما را از ذکر خدا واز نماز باز دارد» مائده91 و می فرماید ؛ «درباره ی شراب وقمار از تو سؤال میکنند بگو در آنها گناه و زیان بزرگی است» بقره219 3- در این آیات خداوند به صورت مطلق خوردن شراب را حرام اعلام کرده است و در حکم حرمت از جهت کمی و زیادی و مستی و غیر مستی فرقی نگذاشته است . 4- به این نکته در روایات متعددی نیز اشاره شده است . امام صادق علیه السلام فرمود ؛ « هر نوع شراب و مسکری حرام است ، حتی نوشیدن یک جرعه از آن حرام است » الکافی_ج6_ص409 و فرمود ؛ « خداوند صراحتا شراب را حرام کرده است ، پس خوردن کم و یا زیاد آن حرام می باشد » التهذیب_ج9ص111 امام رضا علیه السلام نیز فرمود ؛ « اسلام خالص در شهادت به وحدانیت خدا ...و تحریم شراب است ، و فرقی بین کم و زیاد خوردن آن نیست ،آنچه که خوردن زیادی آن سبب مستی می شود ، خوردن کم آن نیز حرام است » عیون_الاخبار ج2 ص126 5- به این مضمون روایات متعدد دیگری نیز وارد شده است.5- مسکرات نجس هم هستند خوردن چیز نجس هم حرام است چه کم چه زیاد