اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
«قَالُوا لَئِن لَّمْ تَنتَهِ يَا لُوطُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمُخْرَجِينَ»
گفتند: «ای لوط! اگر (از این سخنان) دست برنداری، به یقین از اخراج شدگان خواهی بود!»
(سوره مبارکه شعراء، آیه ۱۶۷ )
خداوند می فرماید:ما بر دل هاى آنها پوشش‌هائى قرار داده‌ایم تا قرآن را درک نکنند و در گوش‌هایشان ثقل و سنگینى (وَ جَعَلْنا عَلى قُلُوبِهِمْ أَکِنَّةً أَنْ یَفْقَهُوهُ وَ فِی آذانِهِمْ وَقْراً).
لذا هنگامى که پروردگارت را در قرآن به یگانگى یاد مى کنى آنها پشت مى کنند و رو بر مى گردانند (وَ إِذا ذَکَرْتَ رَبَّکَ فِی الْقُرْآنِ وَحْدَهُ وَلَّوْا عَلى أَدْبارِهِمْ نُفُوراً).
راستى چه عجیب است! فرار از حق، فرار از سعادت و نجات و فرار از خوشبختى، پیروزى و فهم و شعور.
نظیر همین معنى در سوره مدثر آیات 50 و 51 آمده است، مى فرماید: کَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُسْتَنْفِرَةٌ * فَرَّتْ مِنْ قَسْوَرَة: گوئى خران رم کننده اى هستند * که از شیر ژیان مى گریزند !
(تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۴۶ سوره مبارکه إسراء)
در پایان این ماجرا به همان دو جمله اى مى رسیم که در پایان ماجراهاى مشابهش در این سوره، درباره پنج پیامبر بزرگ دیگر آمده است، مى فرماید:
در ماجراى این قوم ستمگر و ننگین، و عاقبت شوم و مرگبار آن‌ها، آیت، نشانه و درس عبرتى است (إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیَةً).
اما اکثر آن‌ها ایمان نیاوردند (وَ ما کانَ أَکْثَرُهُمْ مُؤْمِنِینَ)
چه آیت و نشانه اى از این روشن‌تر که شما را به مسائل مهم و سرنوشت سازى آشنا مى کند، بى آن که نیاز به تجربه شخصى داشته باشید.
آرى، تاریخ گذشتگان عبرتى است و آیتى براى آیندگان، حتى تجربه هم نیست; زیرا در تجربه باید انسان متحمل ضایعاتى شود تا نتائجى بگیرد، اما در اینجا از ضایعات دیگران نتیجه عاید ما مى شود.
(تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۱۷۴ سوره‌ مبارکه شعراء)